J.J.CALE - 5 (FULL ALBUM)

Πιστεύεις στη Μητέρα;

Theano Cosmica

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.»

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»;

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό, τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα».

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται».

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια».

Και το πρώτο απάντησε, «Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά».

«Λοιπόν, δεν ξέρω», λέει το δεύτερο, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει».

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, «Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα»;

Το δεύτερο είπε: «Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει».

Τότε είπε το πρώτο, «Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, «Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω».

~ Του Ούγγρου συγγραφέα Útmutató a Léleknek

Καρτέσιος: «Για να γίνετε πραγματικοί κυνηγοί της αλήθειας, είναι απαραίτητο- τουλάχιστον για μία φορά στη ζωή σας- να αμφισβητήσετε τα πάντα!».

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΝΕΑ

Από τον Θαλή τον Μιλήσιο στον Στίβεν Χόκινγκ

stephen-hawking-630.jpg

Το βιβλίο μας ξεναγεί στους απρόσιτους χώρους των επιστημών από την εποχή του αρχαίου 

Έλληνα Θαλή έως τη σημερινή, όπου προεξάρχει ο Στίβεν Χόκινγκ | Φωτογραφία αρχείου

Συντάκτης: 

efsyn.gr

«Για να γίνετε πραγματικοί κυνηγοί της αλήθειας, είναι απαραίτητο- τουλάχιστον για μία φορά στη ζωή σας- να αμφισβητήσετε τα πάντα!». Με αυτή την παραίνεση του Καρτέσιου ανοίγει το βιβλίο-πανόραμα «Οι επιστήμες με απλά λόγια» μιας ομάδας των επιστημόνων με επικεφαλής τον 'Ανταμ Χαρτ Ντέιβις, χημικό στα βρετανικά πανεπιστήμια της Οξφόρδης και της Υόρκης, καθώς και της Αλμπέρτας στον Καναδά.

Το βιβλίο είναι μια εκλαϊκευμένη επιτομή 352 σελίδων, η οποία μας ξεναγεί στους απρόσιτους χώρους των αρχικών επιστημών του 600 π.Χ., όταν ο Θαλής ο Μιλήσιος έκανε την πρόβλεψη των ηλιακών εκλείψεων για να φτάσει μέχρι σήμερα στα μοντέρνα πεδία της κοσμολογίας, όπου ο Στίβεν Χόκινγκ μιλάει για το πώς εξατμίζονται οι μαύρες τρύπες του διαστήματος και ποια υπήρξε η κατάσταση του σύμπαντος κατά τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang).

Η αμφισβήτηση του Αριστοτέλη

Το βιβλίο μιλά ακόμη και για αμφισβήτηση του Αριστοτέλη, διότι, όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή του βιβλίου, η επιστήμη δεν αποδέχεται αυθεντίες. Οι συντάκτες αφηγούνται το πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1590, όταν μέχρι σε όλους τους επιστήμονες δεν πήγαινε το μυαλό τους ότι ο μεγάλος Ελληνας φιλόσοφος θα διέπραττε και λάθη.

Για παράδειγμα, είχε γράψει ότι τα βαριά υλικά πέφτουν με μεγαλύτερη ταχύτητα από τα ελαφριά, και άρα το σίδερο θα έπεφτε πρώτο στη γη από ισόποσο βαμβάκι. Κανένας δεν σκέφτηκε να κάνει πειραματική επιβεβαίωση, ώσπου ο Ιταλός αστρονόμος Γαλιλαίος Γαλιλέι το δοκίμασε και έκτοτε η εμπειρική απόδειξη αντικατέστησε τις αφοριστικές βεβαιότητες. Το λάθος του Αριστοτέλη έπαψε να επικρατεί.

Ο πρώτος που πρότεινε ένα λογικό σύστημα για την επιστημονική διαδικασία ήταν ο Αγγλος φιλόσοφος, Φράνσις Μπέικον, στις αρχές του 17ου αιώνα, απαιτώντας από τους επιστήμονες να κάνουν παρατηρήσεις, να συγκροτούν μια θεωρία που εξηγεί τα γεγονότα και μόνο τότε να πραγματοποιούν ένα πείραμα για να επιβεβαιώσουν κατά πόσο ισχύει η θεωρία τους.

Η διάψευση των θεωριών

Η μελέτη αυτού του ελκυστικού έργου με τις παραστατικές φωτογραφίες και τα κατατοπιστικά σχεδιαγράμματα, οδηγεί σε διαπιστώσεις ότι στη διάρκεια των αιώνων οι επικρατούσες θεωρίες όπως το γεωκεντρικό σύμπαν, τα τέσσερα σωματικά υγρά, το στοιχείο της φωτιάς και ο γενουσιοργός αιθέρας, έχουν διαψευστεί και αντικατασταθεί από νέες θεωρίες.

Αλλά και αυτές, με τη σειρά τους, ίσως διαψευστούν, αλλά κάποιες θα εξακολουθούν να ισχύουν εφόσον βασίζονται σε ισχυρές ενδείξεις.

Η απομυθοποιητική οπτική δεν μειώνει ουδέ κατ' ελάχιστον τους πρώτους έλληνες επιστήμονες για τους οποίους το βιβλίο δίνει εξαιρετικά τιμητική προτεραιότητα. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να τους παρακάμψει, αφού ο Πυθαγόρας, το 530 π.Χ., ίδρυσε μια πρωτοποριακή μαθηματική σχολή στη νότια Ιταλία, ο Ξενοφάνης, το 500 π.Χ., βρίσκοντας θαλασσινά κοχύλια στα βουνά συμπέρανε ότι όλη η γη καλυπτόταν κάποτε από νερό.

Ο Εμπεδοκλής, πάλι, το 550 π.Χ., είπε ότι ο κόσμος αποτελείται από ένα συνδυασμό γης, νερού, φωτιάς και αέρα, ο Αριστοτέλης, το 325 π.Χ., είχε γράψει μια σειρά βιβλίων για την κατάταξη των ειδών, ο Θεόφραστος, το 300 π.Χ., έγραψε το πρώτο βιβλίο φυτολογίας, ο Αρχιμήδης, το 240 π.Χ., ανακάλυψε πως το στέμμα ενός βασιλιά δεν είναι εξ' ολοκλήρου χρυσό, μετρώντας την άνωση του εκτοπιζόμενου νερού.

Το έργο τελειώνει με τον αστρονόμο, Τζέφρι Μάρσι, του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, που κατέχει το ρεκόρ ανακάλυψης των περισσότερων πλανητών, δηλαδή, 70 από τους 100. Οι αστρονόμοι υπολογίζουν πως στον γαλαξία μας υπάρχουν έως και 11 δισεκατομμύρια κόσμοι - σαν τη Γη σε τροχιά - γύρω από τα άστρα του τύπου του Ήλιου!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

«Ολοι είμαστε αναντικατάστατοι»

Προσιτή αριστοτελική Φυσική

Στο εστιατόριο που τρών τα συνεργεία, Νίκος Ξυδάκης

Joan Baez - Gracias a la vida

Live at Festival des Vieilles Charrues, Carhaix, Bretagne, FRANCE, 2000.

This is one of Joan Baez's classics, although it's a cover of a song written by a Chilean folk singer and visual artist: Violeta Parra, who committed suicide in 1967. Her song "Gracias a la vida", composed one year before her death, is one of the most covered latin american songs.

IF YOU LIKE JOAN BAEZ'S MUSIC, PLEASE BUY IT :)

Gracias a la Vida que me ha dado tanto
me dio dos luceros que cuando los abro
perfecto distingo lo negro del blanco
y en el alto cielo su fondo estrellado
y en las multitudes el hombre que yo amo.

Gracias a la vida, que me ha dado tanto
me ha dado el oido que en todo su ancho
graba noche y dia grillos y canarios
martillos, turbinas, ladridos, chubascos
y la voz tan tierna de mi bien amado.

Gracias a la Vida que me ha dado tanto
me ha dado el sonido y el abedecedario
con él las palabras que pienso y declaro
madre amigo hermano y luz alumbrando,
la ruta del alma del que estoy amando.

Gracias a la Vida que me ha dado tanto
me ha dado la marcha de mis pies cansados
con ellos anduve ciudades y charcos,
playas y desiertos montañas y llanos
y la casa tuya, tu calle y tu patio.

Gracias a la Vida que me ha dado tanto
me dio el corazón que agita su marco
cuando miro el fruto del cerebro humano,
cuando miro el bueno tan lejos del malo,
cuando miro el fondo de tus ojos claros.

Gracias a la Vida que me ha dado tanto
me ha dado la risa y me ha dado el llanto,
así yo distingo dicha de quebranto
los dos materiales que forman mi canto
y el canto de ustedes que es el mismo canto
y el canto de todos que es mi propio canto.


TRANSLATION (source: www.williammorin.com)

Thank you to life, which has given me so much
It gave me two beams of light, that when opened
Can perfectly distinguish black from white
And in the sky above, her starry backdrop
And from within the multitude
The one that I love

Thank you to life, which has given me so much
It gave me an ear that, in all of its width
Records— night and day—crickets and canaries
Hammers and turbines and bricks and storms
And the tender voice of my beloved

Thank you to life, which has given me so much
It gave me sound and the alphabet
With them the words that I think and declare
Mother, Friend, Brother and the light shining
The route of the soul from which comes love

Thank you to life, which has given me so much
It gave me the ability to walk with my tired feet
With them I have traversed cities and puddles
Valleys and deserts, mountains and plains
And your house, your street and your patio

Thank you to life, which has given me so much
It gave me a heart, that causes my frame to shudder
When I see the fruit of the human brain
When I see good so far from bad
When I see within the clarity of your eyes

Thank you to life, which has given me so muc
It gave me laughter and it gave me longing
With them I distinguish happiness and pain
The two materials from which my songs are formed
And your song, as well, which is the same song
And everyones song, which is my very song

Η σβούρα χώρος αλληλεγγύης

Αν η αλληλεγγύη αποτελεί σταθερά θεμελιώδες συστατικό στοιχείο για κάθε συλλογικότητα που θεωρεί την ύπαρξή της σαν κομμάτι ενός συνολικότερου κινήματος, στις μέρες μας εκτοξεύεται σαν το σημαντικότερο χαρακτηριστικό που διέπει την κινηματική συμπεριφορά. Από τη συμπεριφορά μας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων και την αρωγή μας απέναντι σ’ αυτούς που συλλαμβάνονται, μέχρι τη λειτουργία των κοινωνικών ιατρείων και των συσσιτίων η αλληλεγγύη αναδεικνύεται ως ο αντίποδας στην επιχειρούμενη συνειδητή προσπάθεια αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού. Είναι, σήμερα περισσότερο από ποτέ, το κύριο στοιχείο που συντελεί στην οικοδόμηση ενός συλλογικού κοινωνικού υποκειμένου.

Η Σβούρα έχει υιοθετήσει αυτή τη θέση και επιδιώκει να αναγάγει τον χώρο της και σε χώρο αλληλεγγύης. Και βέβαια δεν αναφερόμαστε για την αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της ή προς τα μέλη της, αλλά απέναντι σε πρωτοβουλίες για την υποστήριξη κοινωνικών ομάδων που αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα επιβίωσης απέναντι σε συλλογικότητες, μικρέςήμεγάλες, που μέσα από την αυτοοργάνωση δίνουν τη δική τους μάχη για να υπερασπιστούν μια αξιοπρεπή ζωή απέναντι σε κινήματα πουοραματίζονται και πραγματώνουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους έναν τρόπο ζωής όπου η αυτοοργάνωση, η άμεση δημοκρατία, η συναίνεση, έχουν τον καθοριστικό ρόλο.

Έτσι στο πλαίσιο αυτό, σήμερα μπορείτε να βρείτε στη Σβούρα:

 -   Μπλουζάκια και αφίσες που είναι εμπνευσμένα από το ζαπατίστικο κίνημα και τα έσοδα προορίζονται για την ενίσχυση των εξεγερμένων ιθαγενικών κοινοτήτων της Τσιάπας.

-   Απορρυπαντικά που παράγουν οι εργαζόμενοι του κατειλημμένου εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ, στη Θεσσαλονίκη.

-   Σαπούνια τα οποία δάσκαλοι και γονείς μαθητών του 13ου  δημοτικών σχολείων Κερατσινίου παρασκευάζουν από αγνά υλικά και μέσω της πώλησης των οποίων ενισχύεται η διατροφή σε 50 περίπου οικογένειες μαθητών των σχολείων αυτών.

-   Τσάντες που η ομάδα του «Σκώρου» κατασκευάζει από υλικά που συγκεντρώνει στο μαγαζί της και από την πώλησή τους ενισχύεται η δυνατότητα να κρατήσει ανοιχτό τον χώρο αχρήματης ανταλλαγής πραγμάτων που διατηρεί.

2 / 7

afisa3web.jpg

Κατηγορία: σβούρα | χώρος αλληλεγγύης

ΤΟΥΤ' ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΟΥ΄ΡΘΑΝ ΤΩΡΑ, 1928, Γ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Ηχογραφήθηκε στη Ν. Υόρκη το 1928. Ερμηνεύει ο Γιαννάκης Ιωαννίδης, μπουζούκι παίζει ο Μανώλης Καραπιπέρης ("Μάνιω, μπουζουξή"). Και οι δύο κατάγονταν από τη Σάμο. Ζεϊμπέκικο. ΠΕΡΙΦΗΜΟ.